اورتوریسم

راه‌حل مشکل در چنین مواردی، مسافرت به‌عنوان یک گردشگر مسئول است. به عبارتی باید گردشگران طوری سفر کنند که باعث افزایش تاثیرات مثبت و کاهش تاثیرات منفی گردشگری شوند. پس باید به دو مقوله‌ زمان و مکان توجه کنند. در خبرها از اسپانیا، ایتالیا، ایسلند و کرواسی به‌عنوان قربانیان اورتوریسم یاد شده و در هرکدام از این کشورها، این موضوع در برخی نقاط اتفاق افتاده است. به‌عنوان مثال، ازدحام جمعیت در بارسلونا باعث کلافگی بسیاری از مردم محلی شده؛ با این حال، اسپانیا کشور بسیار وسیعی است و بسیاری از شهرهای آن با مشکل ازدحام گردشگر مواجه نیستند. گردشگران حتی می‌توانند به دور از ازدحام و شلوغی جمعیت، به دهکده‌ها و کوهستان‌های این کشور سر بزنند و از زیبایی آن لذت ببرند. به این ترتیب، نه‌تنها دید واقع‌گرایانه‌تری نسبت به زندگی روزمره‌ مردم اسپانیا پیدا می‌کنند، بلکه در بسیاری از دهکده‌ها، مردم با آغوش باز از آن‌ها استقبال خواهند کرد. در واقع، مکان‌های زیادی در سراسر دنیا وجود دارد که به گردشگر بیشتر نیاز دارند.

البته اگر گردشگران بخواهند در مسیرهای پر پیچ‌و‌خم «بازار بوکریا» (La Boqueria) قدم بزنند، چاره‌ای جز رفتن به مرکز شهر بارسلون ندارند؛ اما برای اجتناب از ازدحام جمعیت می‌توانند در فصولی غیر از فصول گردشگری به آنجا سفر کنند که نه‌تنها دلپذیرتر خواهد بود، بلکه استرس کمتری به مردم محلی وارد می‌کند و در ضمن فشار کمتری هم به خدمات شهری نظیر حمل‌و‌نقل عمومی تحمیل می‌شود و بهتر از همه اینکه می‌توانند پول بیشتری صرفه‌جویی کنند.

در طول سفرتان سعی کنید تا جایی که می‌توانید پول خود را صرف مردم محلی کنید؛ به عبارتی، هزینه‌ ورودی به پارک ملی را پرداخت کنید تا به نگه‌داری از آن کمک کرده باشید، در مهمان‌خانه‌هایی که مالک محلی دارند اقامت کنید، در رستوران‌های محلی غذا بخورید و از راهنماهای محلی برای گردش استفاده کنید. گردشگری می‌تواند منافع زیادی به‌همراه داشته باشد و اطمینان از اینکه ساکنان محلی، زیستگاه‌های بومی و حیات‌وحش از حضور گردشگران منتفع شوند، بخش مهمی از آن است.

به‌عنوان گردشگر می‌توانیم تضمین کنیم که رفتارمان تاحد امکان کمک‌کننده و مناسب باشد؛ اما برای تاثیرگذاری در این صنعت و همین طور در سراسر دنیا، یک سری رویدادها باید در سطحی بسیار بالاتر اتفاق بیفتند. دولت‌ها و مقامات محلی باید به‌دنبال راه‌هایی برای کنترل تعداد گردشگران باشند که می‌تواند از طریق افزایش قیمت‌ها، صدور مجوز برای جاذبه‌های خاص، قدغن کردن کشتی‌های مسافری که از یک اندازه خاص بزرگ‌تر هستند یا نظارت بیشتر بر نوع و مکان کسب‌وکارها صورت بگیرد.

با این حال تا زمانی که سازمان‌های گردشگری و سایر گروه‌های مرتبط (نظیر سازمان جهانی گردشگری)، همچنان هدف اصلی خود را افزایش تعداد گردشگران قرار داده‌ باشند، این امر محقق نمی‌شود؛ اما به‌محض تغییر این دیدگاه، امکان پرداختن به برخی از بزرگ‌ترین چالش‌های این صنعت فراهم می‌شود. شاید به‌ظاهر اورتوریسم، یک پدیده‌ جدید باشد؛ ولی می‌توان نمونه‌های زیادی در سراسر دنیا پیدا کرد که از سال‌های قبل توانسته‌اند با موفقیت از بروز آن جلوگیری کنند. ردیابی گوریل‌ها در شرق آفریقا یکی از این نمونه‌ها است و مقامات فقط به هشت نفر در روز اجازه ردیابی هر خانواده‌ گوریل را با هزینه‌ای بین ۵۰۰ تا ۷۵۰ دلار آمریکا می‌دهند. به این ترتیب، نه‌تنها هیچ اعتراضی به‌وجود نمی‌آید، بلکه تجربه‌ای اختصاصی خواهند داشت که شاید فقط یک‌بار در زندگی‌شان رخ دهد. علاوه بر این، جنگل‌ها دست‌نخورده باقی مانده‌اند و تعداد گوریل‌ها که در گذشته در معرض خطر بود نیز با افزایش قابل‌توجهی همراه بوده است.

جزایر گالاپاگوس و آنتارکتیکا (Antarctica)، زیست‌گاه‌هایی برای زندگی گونه‌های در معرض خطر و بومی هستند که برای کشتی‌های مسافری و همچنین تعداد مسافرانی که می‌توانند در یک زمان وارد این جزایر شوند، محدودیت‌هایی قائل شده است تا گردشگری پایدار را محقق کنند. در نمونه‌ دیگر می‌توان به مسیر اینکا (Inca Trail) اشاره کرد که مسئولان فقط اجازه عبور ۲۰۰ نفر در روز را می‌دهند که اغلب بلیط آن از ماه‌ها قبل پیش‌فروش می‌شود.